Thursday, May 6, 2010

My poem

मेरो गाउँ  


सुवास खनाल  


कुनै छटपटिजस्तो साँझ उदाउँछ 
मेरो गाउँमा आजकाल  


लाहुर गएको छोराले 
पठाएको चिठीजस्तो  
घाम दिनदिनै फक्रिन्छ  
पर त्रिशुल डाँडोबाट 
र 
आमा नयाँ मकैको ढिँडो ओडाल्छिन् 
कुनै भग्नावशेष इच्छाहरूमा  
नौलो आशा उमार्दै  
समयले हिर्काएको  
चाहुरी सुम्सुम्याउँदै  
साहिँला दाई हलो जोत्दै होलान् 
टार बारीहरूमा, 
सम्याउँदै होलान् –कान्ला र पाखाहरू 
कुन्नि ! सम्याउन सकेनन् 
शायद् जीवनका कुनाकाप्चा  
र  
बाबा डोरी बाट्दै होलान् 
पिँढीमा आशाका लहराहरू जस्तो  
उत्साहका हाँगाहरू जस्तो 


विद्रोहको अस्तित्वजस्तो 
रातो माटोले पोत्दै होलिन् बहिनी 
घरका भित्ताहरू 
र 
भतिज लेख्दोहोला  
कमेरो माटोले 
सेता परेवाजस्ता अक्षरहरू 
मझेरीमा 
सथीहरू बोक्दै होलान् 
– खोला पारिबाट 
मकैको डोको  
जसमा त छ 
युगीन साहसको एउटा सफेद चित्र  
अभावको कोसेलीझैँ दम बोकेर हजुरआमा  
सास दोहोरै फेर्न सक्छिन् कि सक्दिनन् ? 
सिउँदोमा प्रेमको गुराँस सिउरेर 
जिउनुको सार्थकताजस्तो बाँच्ने  
मेरी उनको  
कल्पनाहरूको संसार उस्तै होला कि ,नाइँ ?  


यो मरुभूमिजस्तो बस्ती  
कसले पठाइदियो मेरो नाममा  
भोगचलनका निम्ति 
र 
त्यो स्वर्गजस्तो मेरो गाउँ  
उस्तै निदाउँछ कि नाइँ ?  
म यो कङ्क्रिटको जङ्गलमा 
ओइलाएको अस्तित्वजस्तो फूल 
र 
रूखबाट झरिरहेको  
तर भुइँ नछोइसकेको पात 
अनि मेरो गाउँ 
पश्चिमी क्षितिजमा निभ्दै गरेको सूर्य 
जसको आभा 
मैले समाउनै नसक्ने गरी फुत्किरहेको छ ।

3 comments:

  1. आफ्नो गाउँ, ठाउँ र यथार्थ धरातल सम्झेर लेखिएको कविता सुन्दर छ । एक ठाउँमा 'त' अनावश्यक रूपमा आए जस्तो लाग्छ ।

    ReplyDelete
  2. sir ma sachyaune kosis gar6u.

    ReplyDelete
  3. Ramesh sirlai hardik dahanyabad comment garnubhayakoma.

    ReplyDelete

सम्झनाका पलहरूमा गणेश सर ।

 सम्झनाका पलहरूमा गणेश सर । सुवास खनाल साहित्यकार गणेश कुमार पौडेललाई मैले चिनेको बखत म कविता लेख्ने भइसकेको थिइनँ । छतिवनको गरगरेमा ग्रामीण...

Search This Blog