POEM BAGAR.

झ्याल,बगर र कथाहरू

सुवास खनाल

जबजब झ्यालमा पर्दाहरू हट्छन्
तब त देखिन्छ
डाइनिङ्ग टेबलमा खान तयार गरेर राखिएको
मासुका टुक्राहरूजस्तो
एकटुक्रा आकाश
एकटुक्रा जमिन
एकटुक्रा सडक
एकटुक्रा बगर
र
सडकमा लापर्वाह सुतिरहेको रक्सीले मातेको मान्छे

यो आकाश कहाँसम्म फैलिँदै गएको छ ?
यो धरतीको किनारा कहाँ छ ?
यो सडक आकाशतिर उक्लिन्छ कि उक्लिँदैन ?
र
बगरका ढुङ्गाहरूमा
फूल उम्रिन्छ कि उम्रिँदैन ?
सपनाजस्तो थुप्रै रहस्यहरू
म खोतल्न सक्दिन

म मान्छे मन नपराउने मान्छेहरूले
पढिरहेको कथा चुपचाप सुनिरहेछु
र
कुनैदिन मेरो पालो आयो भने
म पागलजस्तै बर्बराइरहेको हुन सक्नेछु
मान्छेकै पक्षमा लेखिएका
मेरा सयौँ कथाहरू पढ्दै

‘ म मान्छे चाहन्न ’
उफ् को कराइरहेछ अँध्यारोमा ?
म भने मान्छेकै प्रेमले
बाँचिरहेछु प्रत्येक क्षण

सपनाहरू बेफिक्री चपाउन सक्दारहेछन् भगवानहरूले
मन्दिरमै बसेर
तर कोही गाइरहेछ कतै टाढा
सायद् मान्छेकै आवाज हुनुपर्छ
यो कति मीठो र सुमधुर छ

तिमीले मान्छेलाई सपनाहरू पढाएनौ
र
मान्छेहरू भट्टीमा बसेर पिइरहेछन्
शराबजस्तो जिन्दगी
तिमीले सिकाएनौ मान्छेलाई
बहिरहेको हावालाई समातेर राख्न अञ्जुलीभरि
र मान्छे बगरहरूमा डुलिरहेछ आफ्नै जिन्दगीको
र त्यतैबाट बगाएर फर्किँदैछ
स्वत्व
साँच्चै सिकाउँदै सिकाएनौ मान्छेहरूलाई
झ्यालका खापाहरूमा घामको आभाले लेखेर गएको
प्रेमपत्र पढ्न
र हेर
मान्छेले सुन्न  छोडिसक्यो संवेदनाका कथाहरू

ए ! सुन त अलि परका मान्छेहरू
उनिउँ फुल्छन् कि फुल्दैनन् तिम्रो बस्तीमा
तर उनिउँ फुलेर हैरान छौँ
हामी हाम्रोतिर ।


छतिवन ः८,पावस
मकवानपुर